Casper en Sandra

Woensdag (24 mei) kwamen Casper en Sandra langs, zodat Sonja en ik wat portretten van ze konden gaan maken. Dit leek me wel erg leuk toe, omdat ik ze wel ken. Dat zou vast wel makkelijker gaan dan met onbekende kinderen…
Om drie uur ging Ib weg om ze uit “school” (Kindergarden) te halen. Ondertussen konden Sonja en ik mooi de studio gereedmaken en alles klaar zetten, zodat we direct konden beginnen als de kinderen er waren. We waren net klaar of we zien Ib ook met de kinderen langslopen. Mooi, laat ze maar komen!

De kinderen waren heel enthousiast ons weer te zien. Vooral Casper, dat was ik niet van hem gewend. Het was echt een aardigheid. Ib nam ze mee de studio in, gaf Sonja en mij Kirsten’s camera en we konden bezig gaan. Ib gaf nog een aantal aanwijzingen rondom het lichtgebruik en kinderfotografie en liet ons toen onze gang gaan. Hij vermaakte zich wel met de kinderen.

Het was heel lastig de kinderen actief te krijgen in de zin van ‘ik ga mooie foto’s van je maken’. Casper wilde eerst niet gaan springen voor op de foto. Sandra wilde wel, dus begonnen we daarmee. Al snel wilde Casper toch wel, dus dat was ook weer opgelost. Sonja maakte de foto’s en ik liet Casper naar mij kijken wanneer hij moest springen. Dat ging wel aardig goed. Sandra deed dat niet: die bleef maar springen en springen. Voor zover ze een eind de lucht in kon komen dan……

Na wat springfoto’s hebben we nog wat andere dingen geprobeerd. Om de beurt hebben we foto’s gemaakt. Het was heel lastig de kinderen te laten doen wat ik wilde. Ik denk dat de taal daar ook een groot aandeel in heeft. Ik kan ze niet duidelijk maken wat ik wil dat ze doen. Pas toen ik alleen met Sandra was, had ik het idee dat ik beter contact met haar had.
Sonja heeft nog wat geprobeerd met een banaan (dat ze die voor de camera gaan opeten) Dat sloeg zo aan dat Sandra alleen maar meer wilde eten, dus die graaide ergens een appel vandaan. Van Sandra heb ik wat foto’s gemaakt terwijl ze een appel zat te eten. Dat zag er wel schattig uit.

Zo tegen tien over vijf moesten we stoppen, want de kinderen zouden mee Kirsten ophalen uit Sønderborg vandaan. Ondertussen zetten Sonja en ik de foto’s op de laptop en gingen ze bekijken. Ik was niet helemaal tevreden. Sommige foto’s waren wel leuk, maar echt prachtplaten zaten er niet tussen.

Na het eten hebben we met Ib en Kirsten de foto’s bekeken en besproken. Zij waren het erover eens dat we geen controle over de kinderen hadden en dat zij bepaalden wat er gebeurde. Wat dus niet de bedoeling is bij kinderfotografie. Ik was dat op zich wel met ze eens. Maar nog steeds vind ik de taal een barrière in dit soort gevallen en ook hun leeftijd (3 en 4 jaar) kan lastig zijn als je ze op de foto wilt zetten.
Wat ik hiervan geleerd heb, is dat ik op een speelse manier kinderen van hun leeftijd op de foto moet zetten. Zo met ze spelen dat ze precies doen wat ik zeg. En ik moet snel reageren, omdat kinderen in die leeftijd overal en nergens heen lopen. Een uitdaging dus voor de volgende keer!